Witamy na stronach naszej parafii
Aktualności
Słowo pasterskie Metropolity Krakowskiego na Adwent 2011Drodzy Bracia i Siostry! Na początku nowego roku liturgicznego, w pierwszą niedzielę Adwentu, Chrystus wzywa nas do czujności w oczekiwaniu na powtórne Jego przyjście: „Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie” (Mk 13,33). Adwent to przecież szczególny czas czuwania i modlitwy. Oczekiwanie, które przeżywany, posiada podwójny charakter. Najpierw jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi, ale równocześnie jest czasem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa na ziemię, Kościół kieruje pragnienia ludzi wierzących ku oczekiwaniu na Jego powtórne przyjście na końcu czasów. Właściwą postawą adwentowego oczekiwania na przyjście Pana jest więc, zgodnie ze słowami Jezusa, postawa czujności i modlitwy.
1. Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego
Wkraczamy w tegoroczny Adwent ubogaceni niezwykłymi przeżyciami minionych miesięcy. Z wielką wdzięcznością Bogu wspominamy przede wszystkim beatyfikację Jana Pawła II oraz Światowy Kongres Bożego Miłosierdzia w Krakowie - Łagiewnikach. Te wspaniałe dary Boga stały się dla nas również zadaniem. Pokazały, że życie człowieka powinno być bardziej naznaczone miłosierdziem, które ofiarował nam Bóg i które my również winniśmy okazywać braciom.
Pomocą w dążeniu do tego celu jest peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego, która rozpoczęła się w Archidiecezji Krakowskiej w szczególnie wymownym dniu 16 października tego roku, a zakończy się 23 czerwca 2013 r. w królewskiej katedrze na Wawelu. Peregrynacja jest naturalnym przedłużeniem Światowego Kongresu Bożego Miłosierdzia, przeżywanego pod wymownym hasłem: Miłosierdzie źródłem nadziei. Świadkiem tej nadziei był i jest bł. Jan Paweł II, który wzywa nas wszystkich, abyśmy przez słowo, modlitwę i konkretne czyny miłosierdzia stawali się dla świata świadkami tej wielkiej tajemnicy.
Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego razem z relikwiami św. Siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II jest szczególnym czasem dla każdego z nas i dla całej parafii. Każda parafia przeżywa najpierw okres oczekiwania na ten szczególny dzień. Jest to pewnego rodzaju parafialny adwent. Zachęcam, aby go dobrze przeżyć. Niech w parafiach i w rodzinach trwa gorliwa modlitwa o łaskę miłosierdzia dla nas i całego świata. Weźmy licznie udział w rekolekcjach lub misjach poprzedzających przybycie obrazu do parafii. Zastanówmy się uważnie nad tajemnicą Miłosierdzia Bożego, a także nad wezwaniem Jezusa do okazywania miłosierdzia braciom przez słowo, czyn i modlitwę (por. Dzienniczek 742).
2. Miłosierdzie źródłem pojednania w rodzinie i w parafii
W naszym świecie jest wiele agresji i złości, wzajemnych pretensji i oskarżeń, dlatego coraz gorliwiej musimy się uczyć powtarzać za Jezusem: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”. Trwając przed obrazem Jezusa Miłosiernego, prośmy Boga miłosierdzia o zdolność przyznania się do winy oraz do przebaczania winowajcom.
Zwróćmy najpierw uwagę na miłosierdzie wyrażane słowem. Zacznijmy od usunięcia z naszego języka przekleństw i wyzwisk, słów raniących i poniżających, zachowań wprowadzających niepokój i dzielących ludzi. Niech nasze codzienne relacje przenikają słowa, które wyrażają życzliwość, niosą pociechę, wlewają w serce pokój i podnoszą na duchu. Refleksja nad tajemnicą miłosierdzia skłania nas do odkrycia na nowo takich słów, jak „przepraszam” i „przebaczam”.
Życie w górach nie było łatwe. Góralska kuchnia zawsze była skromna i oparta na kilku podstawowych produktach, które wytwarzano najczęściej w swoich gospodarstwach: produkty pochodzące z uprawy zbóż, ziemniaków, jarzyn, zbierania owoców lasu i ziół, mięso z hodowanych zwierząt, które najczęściej jedzono od święta, oraz mleko i jego pochodne. Dobierając produkty, obrabiając je i łącząc je w odpowiednich proporcjach gospodynie tworzyły skromny, ale smaczny posiłek. Aby ocalić od zapomnienia te czasem proste, ale jakże smaczne potrawy, coraz częściej organizowane są konkursy potraw regionalnych, które skierowane są do Kół Gospodyń Wiejskich oraz innych organizacji, które pielęgnują lokalne tradycje. Również i w gminie Stryszawa taki konkurs jest organizowany, a ma on zasięg powiatowy. Głównym organizatorem jest Gminny Ośrodek Kultury w Stryszawie, zaś współorganizatorami: Urząd Gminy w Stryszawie, Starostwo Powiatowe w Suchej Beskidzkiej oraz Ośrodek Doradztwa rolniczego w suchej Beskidzkiej. W konkursie tym nieprzerwanie od jedenastu lat startują przede wszystkim koła gospodyń wiejskich działające w różnych miejscowościach Podbabiogórza, ale również właściciele gospodarstw agroturystycznych oraz uczniowie szkół o profilu gastronomicznym.
Celem konkursu oprócz popularyzacji potraw regionalnych i powrotu do tradycyjnej kuchni jest promocja tradycji kulinarnych Podbabiogurza. Konkurs jest również okazją do spotkania, wymiany doświadczeń integracji i wspólnej zabawy gospodyń z całego powiatu suskiego. Co roku gospodynie przygotowują tradycyjne potrawy i nalewki ze swoich miejscowości wyszukując stare przepisy. Jak świat tak i kuchnia się zmienia dlatego też rok rocznie powoływane komisje Juroruw oprócz tradycyjnych potraw i nalewek oceniają także smak, estetykę i sposób podawania potraw współczesnych ale opartych na tradycyjnych przepisach i recepturach. Konkurs ciszy się dużym niesłabnącym zainteresowaniem o czym świadczy udział co rocznie kilkunastu grup. Gospodynie podczas konkursu prezentują przygotowane przez siebie potrawy na pięknie nakrytych stołach tworząc unikatowe, regionalne dekoracje. Tym przyjemniejsza staje się degustacja potraw przez uczestników imprezy, która następuje po ocenie komisji.
Została nam dana przez Kościół przepiękna uroczystość uroczystość Wszystkich Świętych. To ona nas tutaj zgromadziła.Zgodnie z propozycją Michela Quoiste’a wyobraźmy sobie teraz ogromną rodzinę, która miałaby tak wiele dzieci, że byłoby rzeczą niemożliwą obchodzić imieniny czy urodziny każdego z osobna. Co wtedy począć? Wydaje się, że wówczas postanowiliby zarezerwować jakiś jeden, szczególny dzień, by uczcić wszystkich jednocześnie. Możemy powiedzieć, że taką wielką rodziną jest właśnie Kościół, a tym wyjątkowym dniem uroczystość Wszystkich Świętych, przez nas dzisiaj obchodzona. Nie tylko zresztą u nas, także w innych krajach, nie wyłączając terenów misyjnych.
Dzisiaj, w doroczną uroczystość Wszystkich Świętych, nasza myśl przenosi się do nieba, dokąd uprzedzili nas wszyscy święci, ci znani powszechnie i ci nieznani prawie nikomu, anonimowi chrześcijanie.
Pismo Święte mówi, że w niebie są przede wszystkim aniołowie, którzy nieustannie wielbią Boga Najwyższego; jest tam Królowa Aniołów i wszystkich świętych – Najświętsza Maryja Panna; w niebie cieszą się dzisiaj naszą uroczystością święci Kościoła, ci kanonizowani i beatyfikowani, a wśród nich na pierwszym miejscu św. Jan Chrzciciel prostujący drogi Zbawicielowi świata; św. Jan Apostoł i Ewangelista – umiłowany uczeń Pana, który spoczywał na Jego piersi; radują się wszyscy Apostołowie ze św. Piotrem i św. Pawłem na czele. Obok tych filarów świętości stoją nasi patronowie i nasze patronki: św. Józef – opiekun Pana Jezusa i oblubieniec Najświętszej Maryi Panny, św. Maria Magdalena, która swoimi łzami wycierała nogi Panu Jezusowi; św. Augustyn – wybitny filozof i teolog, Doktor Kościoła; św. Tomasz z Akwinu mający przydomek Doctor Angelicus (Doktor Anielski) – chyba najwybitniejszy uczony wszystkich czasów; św. Franciszek – biedaczyna z Asyżu i jego przyjaciółka, współpracownica – św. Klara.
Są w niebie i nasi polscy święci i błogosławieni: św. Wojciech, biskup, męczennik, patron naszej Ojczyzny, choć przedstawiciel bratniego narodu czeskiego, za którego pośrednictwem Polska przyjęła chrześcijaństwo; św. Stanisław Szczepanowski, także biskup-męczennik skazany na śmierć przez króla polskiego Bolesława Szczodrego za to, że ostro krytykował łamanie przez niego podstawowych praw człowieka; święty z mazowieckiej ziemi Stanisław Kostka z Rostkowa – pierwszy kanonizowany członek Towarzystwa Jezusowego, który jako kleryk w wieku 18 lat został wzięty do nieba. Są tam też nasi święci kanonizowani bł. Jan Paweł II, św. Maksymilian Maria Kolbe, św. Brat Albert Chmielowski i św. Rafał Kalinowski.
Jak mówi Księga Mądrości, dusze sprawiedliwych są w ręku Boga. To one właśnie nieustannie orędują za nami przed Bogiem i wyjednują nam wiele łask, za które być może, nie dziękujemy i nie wiążemy ich z konkretnymi naszymi orędownikami w niebie. A przecież winniśmy im wdzięczność. Jak pisze biskup Józef Kraszewski: „Wśród tej rzeczy znajdują się również osoby dobrze nam znane, z naszej rodziny. Może jest tam twój ojciec ukochany, który odszedł z tego świata kilka lat temu? Może jest tam twoja ukochana matka, która i dziś czuwa nad tobą, dyskretnie, ale skutecznie – a ty nawet o tym nie wiesz. Może jest tam twój brat albo twoja siostra? Może jest tam twoje młodsze rodzeństwo, których dusze jako prawdziwe aniołki nieustannie są wpatrzone w oblicze Ojca Niebieskiego?”.
Sołtysi z całego województwa zjechali wczoraj na doroczne święto do Woli Filipowskiej. Tu wybierano Najlepszego Sołtysa Małopolski A.D. 2010. Został nim Grzegorz Krawczyk, gospodarz wsi Lachowice w gminie Stryszawa w powiecie suskim.
Jego ubiegłoroczne zasługi okazały się największe. Główną nagrodą jest 50 tys. zł dla wioski najlepszego gospodarza. Przyznał ją marszałek województwa Marek Sowa. Przez miniony rok tytułem najlepszego sołtysa cieszył się Adam Godyń, sołtys Woli Filipowskiej, a wczoraj był gospodarzem uroczystości.
Grzegorz Krawczyk zakrył twarz, gdy jego nazwisko jako najlepszego w Małopolsce wyczytał Antoni Rapacz, prezes Małopolskiego Stowarzyszenia Sołtysów. - Jestem zaskoczony - powtarzał pan Grzegorz, który ma 32 lata, a od 12 jest sołtysem. Spodziewał się jakiegoś wyróżnienia, ale nie myślał o miejscach na podium. Dziękował kapitule, władzom swojej gminy i powiatu za współpracę i mieszkańcom swojej wioski za zaufanie, którym darzą go nieustannie. - W życiu kieruję się myślą bł. Jana Pawła II: "Życie poświęcone innym, warte jest przeżycia". Myślę, że naprawdę warte. Dziękuję za wszystkie słowa uznania i za te krytyczne uwagi, które czasem słyszę - mówił.
Inni mówili o nim, że jest szafarzem, codziennie rozdaje komunię w kościele, gdzie pełni funkcje kościelnego. Jest też strażakiem ochotnikiem oraz założycielem klubu dawców krwi w Lachowicach i honorowym dawcą. Najbardziej cieszy się z zaufania ludzi. - Ostatnio w Lachowicach podczas wyborów sołtysa przyszło 200 osób. W momencie, gdy trzeba było zgłaszać kandydatów na gospodarza wsi, ludzie powiedzieli: "Mamy już sołtysa i innego nie chcemy". Innego kandydata nie zgłosili. Głosowanie było formalnością. 198 osób poparło pana Grzegorza - opowiada Rafał Lasek, wójt gminy Stryszawa.
W zabytkowej świątyni, pośród mroków i ciszy, własne myśli dogonisz, własne serce usłyszysz. Nie zakradnie się hałas pod gotyckie sklepienie, w tym drewnianym kościele znajdziesz tylko skupienie. W zabytkowej świątyni echo słowa powtarza, stoją święci, jak żywi, na prastarych ścianach. Sto przyrzeczeń uczynisz, będziesz siły miał nowe, gdy najszczerszą ze wszystkich przeprowadzisz z Bogiem rozmowę.
Zabytkowe drewniane obiekty architektury sakralnej są prawdziwymi skarbami polskiej ziemi. Pięknie wkomponowane w wiejskie krajobrazy urzekają pielgrzymów i turystów. Ale to piękno jest okupione niemałym wysiłkiem. Drewniane obiekty są podatne na szkodliwe wpływy czynników atmosferycznych oraz biologicznych. Dlatego też utrzymanie naszej drewnianej świątyni wymaga wielkiego nakładu zarówno sił jak i pieniędzy.
Nasz Kościółek zachwyca swoim pięknem i szczególną atmosferą, sprzyjającą skupieniu i wyciszeniu. Jednak, aby mógł w dobrym stanie przetrwać kolejne lata, wymaga ciągłej troski i uwagi oraz podejmowania działań zabezpieczających.
Informujemy, wszystkich parafian, że zaistniała konieczność remontu wieży kościelnej. Remont obejmował będzie wzmocnienie konstrukcji wieży, wymianę niektórych spróchniałych belek i gontów. Prace te wiążą się z wielkim nakładem finansowym, gdyż trzeba będzie użyć specjalistycznego sprzętu do pracy na wysokościach.
Remont wieży rozpocznie się już w październiku, co wiąże się z wielkimi nakładami finansowymi. Przewidywany koszt remontu wynosi ok 45 tyś zł. Rada Gminy w Stryszawie na ten cel przeznaczyła 20 tys. zł. W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się do wszystkich parafian o pomoc w miarę swoich możliwości w sfinansowaniu brakującej kwoty. Dobrowolne datki prosimy składać na tacę do końca października. Z góry dziękujemy wszystkim parafianom za wielką troskę o ten nasz Dom Boży, za szczerą postawę serca i życzliwe nastawienie, życzymy wiele sukcesów w pracy zawodowej oraz błogosławieństwa Bożego i opieki Matki Najświętszej na każdy dzień.
Jakież to szczęście, że każdy z nas może sobie wybrać swoje miejsce w Kościele duchowym - we wspólnocie oraz w tym naszym kościele zbudowanym ludzkimi rękoma. Kościół jest oblubienicą Chrystusa, a jako budowla jest obrazem Kościoła wspólnoty. Jest miłą świątynią Chrystusa. Ochrzczeni budują w ten sposób duchową świątynię. Chrystus oczyszcza świątynię naszych serc i umysłów z wszelkich „duchowych brudów”. Naszym narodowym skarbem są wszelkie stare zamki, pałace, świątynie, kościoły, katedry...Zostało nam to, czego nie zniszczyły wojny, najeźdźcy, grabieże, pożary, powodzie. Chlubimy się z naszego narodowego dziedzictwa kulturowego. Chlubimy się z naszego drewnianego zabytkowego Kościoła.
Historia Lachowic
Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
Pierwszymi osadnikami byli Wołosi, którzy pojawili się w XVI wieku. Jednak dopiero w XVII wieku wieś została oficjalnie założona przez Piotra Komorowskiego, właściciela dóbr suskich. Połączona została z czterech osad: Kobylanki, Lubnicy, Łachowic i Mącznej. Lachowice oraz kilka sąsiednich wsi tworzyły tzw. „państwo suskie”, które przechodziło kolejno w ręce Wielopolskich, Branickich i Tarnowskich.
Pierwsza wzmianka o Kobylance, osadzie pasterskiej z przysiółka Mizioły (Lachowice Górne), pochodzi z 1598 roku. Od 1608 roku obecna jest nazwa Lubnicy, zajmującej polany dolnych Lachowic. Większość mieszkańców osiedliła się w Łachowicach, głównej części wsi. Po jej północnej stronie znajdowała się Mączna. Współczesna nazwa, używana od 1670 roku, wzięła się od napływowej ludności określanej jako „Lachowie”.
Najważniejszym zabytkiem wsi jest drewniany kościół św. Piotra i Pawła z 1789 roku. Kościół w Lachowicach reprezentuje typową dla tego obszaru Polski drewnianą architekturę sakralną, która nawiązuje swoim stylem do późnego średniowiecza, ale posiada także elementy barokowe. Wraz z dziewięcioma innymi drewnianymi kościołami południowej Polski został on zgłoszony do wpisania na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, ale ostatecznie na listę wpisano tylko 6 najstarszych budowli. W 2003 roku kościół został laureatem nagrody Ministra Kultury na „Zabytek Zadbany”. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa małopolskiego.
Lachowice stanowią punkt wyjścia szlaków turystycznych w Beskid Żywiecki oraz Beskid Mały.
Galerie
FILM PROMOCYJNY
